Don Basilio - (schilderij van Hans de Groot)
Insegnante di canto Basilio loda calunnia nel seguente testo:
La calunnia è un venticello, un'auretta assai gentile che insensibile, sottile, leggermente, dolcemente,
incomincia a sussurrar. Piano piano, terra terra, sottovoce, sibilando, va scorrendo, va ronzando; nelle orecchie della gente
s'introduce destramente,e le teste ed i cervelli fa stordire e fa gonfiar. Dalla bocca fuori uscendo lo schiamazzo va crescendo,
prende forza a poco a poco, vola già di loco in loco; sembra il tuono, la tempesta che nel sen della foresta va fischiando, brontolando e ti fa d'orror gelar. Alla fin trabocca e scoppia, si propaga, si raddoppia e produce un'esplosione come un colpo di cannone, un tremuoto, un temporale, un tumulto generale, che fa l'aria rimbombar. E il meschino calunniato, avvilito, calpestato, sotto il pubblico flagello per gran sorte a crepar.
Zangleraar Basilio bezingt de laster in de volgende tekst:
De laster of roddel is als een zuchtje, een briesje. Een aangenaam verkoelend windje, vrijwel ongemerkt, zeer dun en heel subtiel. Heel licht en zachtjes begint het te fluisteren. Langzaam licht het zich daarmee dan op van de grond. Het is een beetje aan het fluisteren en aan het sissen en glijd dan langzaam voort en komt vervolgens weer in beweging. Moeiteloos dringt het dan door tot in de oren van de mensen. Zeer kundig geïntroduceerd onder verdoving en komt dan heel langzaam weer op en stijgt dan langzaam naar het hoofd en bereikt de bewustwording van de hersenen. Hier wordt het langzaam groter en groter en zwelt het op. En komt vervolgens weer langzaam vanuit de mond naar buiten. Het geschreeuw groeit en verzameld een steeds sterker wordende kracht. Beetje bij beetje verplaatst het zich dan van plaats naar plaats. En dan wordt het langzaam een donder en rommelend omweer. Verspreid het zich door een donker bos. Het gaat al fluitend en mompelend en laat de horror weer bevriezen. Vervolgens gaat het over in uitbarstingen en veroorzaakt men een onvermijdelijk dubbel gevoel bij de mens, dat uiteindelijk tot een grote explosie zal leiden. Het zal als een kanonschot zijn, als een aardbeving, een vreselijke storm en vreselijke rel die door de hele lucht zal donderen en bulderen. En de tegenstander zal belasterd, neerslachtig zijn. Hij zal vertrapt zijn door een publieke plaag, die voor velen het lot van de dood tot gevolg zal hebben.
Singing teacher Basilio praises slander in the following tekst:
Calumny is a little breeze, a gentle zephyr,which insensibly, subtly,lightly and sweetly,commences to whisper.
Softly softly, here and there, sottovoce, sibilant,it goes gliding, it goes rambling. Into the ears of the people,
it penetrates slyly and the head and the brains it stuns and it swells. From the mouth re-emerging
the noise grows crescendo, gathers force little by little,runs its course from place to place, seems the thunder of the tempest
which from the depths of the forest comes whistling, muttering, freezing everyone in horror. Finally with crack and crash,
it spreads afield, its force redoubled, and produces an explosion like the outburst of a cannon, an earthquake, a whirlwind,
a general uproar, which makes the air resound. And the poor slandered wretch, vilified, trampled down, sunk beneath the public lash,
by good fortune, falls to death.
La figura di Don Basilio nelle Nozze di Figaro, se possibile, è ancora più meschina che non nel Barbiere.
A Siviglia era 'maestro di musica', oltre che, ben inteso, 'solenne imbroglione': soprattutto, era 'sempre senza un quattrino'. Sul finir dell'opera riesce anche ad essere simpatico, con quel 'Ah, Don Bartolo mio, quel signor Conte certe ragioni ha in tasca, certi argomenti a cui non si risponde'.
Nelle Nozze è pura meschinita tardo-cortigiana: ben lieto d'essere il servetto del Conte, vuole anche vantare una propria 'libertà' con chi gli è inferiore per rango: così, con Susanna, non esita a parlare schiettamente del Conte, salvo tremare tutto quando questi fa capolino.
Basilio
Il Barbiere Di Siviglia by Rossini
for English National Opera / Credit: Michael Holden
De auteur van Le barbier de Séville is Beaumarchais. De titel van het boek is: Le barbier de Séville. Het originele jaar van uitgifte is 1775; de tekst is al erg oud. Le barbier de Séville is een theaterstuk; het genre is dan ook dramatiek.
Samenvatting
De hoofdpersonages uit Le barbier de Séville zijn Figaro, de graaf Almaviva (in het verhaal Le Comte), Rosine en Bartholo. In het eerste bedrijf komen de barbier Figaro en Almaviva elkaar tegen onder het balkon van de dokter Bartholo. Figaro kent de graaf al; hij is een werknemer van hem geweest. Almaviva is smoorverliefd op Rosine, die bij Bartholo inwoont als zijn pupil, en is haar achterna gereisd. Ook Bartholo, die inmiddels bejaard is, wil graag met Rosine trouwen.
Figaro heeft toegang tot het huis van Bartholo en daar wil de graaf maar al te graag gebruik van maken. Hij neemt de schuilnaam Lindor aan. Rosine weet hem een brief in handen te spelen en nodigt hem uit zich bekend te maken. Middels een aubade doet hij dat dan ook.
In het tweede bedrijf dringt Lindor het huis binnen. De voorbereidingen hiervoor zijn inmiddels al getroffen door Figaro. Hij heeft het personeel van Bartholo als chirurgijn van alles toegediend zodat zij tijdelijk uitgeschakeld zijn. Bazile, een vriend van Bartholo en de muziekleraar van Rosine, komt roet in het eten strooien door Bartholo te vertellen dat de graaf Almaviva vertrokken is uit Spanje. De voogd van Rosine is nu nog meer op zijn hoede. Le comte Almaviva weet echter toch binnen te dringen en een brief aan Rosine te overhandigen door zich te vermommen als een soldaat die om inkwartiering komt vragen.
Il Barbiere di Siviglia by Rossini
for English National Opera / Credit: Michael Holden
The author of Le Barbier de Seville is Beaumarchais. The title of the book is: Le Barbier de Seville. Original year of issue, 1775; The text is very old. Le Barbier de Seville is a play; the genre is also dramatic.
Resume
The main characters in Le Barbier de Seville are Figaro, Count Almaviva (Le Comte in the story), and Rosine Bartholo. The first company to get the barber Figaro and Almaviva contradictory beneath the balcony of the doctor Bartholo. Figaro has already the count; He has been an employee of his. Almaviva is madly in love with Rosine, who lives with Bartholo as his pupil, and her traveling chase. Also Bartholo, who is now elderly, want to marry Rosine.
Figaro has access to the house Bartholo and it wants to make the count only too happy to use. He assumes the pseudonym Lindor. Rosine know him playing in hands a letter, inviting him to make himself known. Through a aubade he does whatsoever.
In the second Lindor enters the house. Preparations for this are already affected by Figaro. He has given the staff Bartholo as surgeon of everything so that they are temporarily disabled. Bazile, a friend of Bartholo and music teacher of Rosine, is a spanner in the straw by telling Bartholo that the Count Almaviva departed from Spain. The guardian of Rosine is now even more wary. However, Le comte Almaviva know yet to penetrate and to hand over a letter to Rosine by disguising himself as a soldier who comes to quartering questions.
Het daarop volgende bedrijf begint weer met een volgende intrede van de graaf in het huis van Bartholo, die de situatie steeds maar vreemder vindt worden. Samen met Figaro doktert hij het plan uit om binnen te komen als een leerling van de muziekleraar Don Bazile. Almaviva zegt dat Bazile ziek is en dat hij hem komt vervangen. Figaro komt vervolgens binnen om Bartholo te scheren en hem zo weg te lokken van Rosine. Rosine en de graaf zijn net een moment alleen als Don Bazile weer ten tonele verschijnt. Er ontstaat verwarring, maar een zak met geld van de graaf Almaviva biedt uitkomst; hij doet zich toch maar voor als zijnde ziek. Bartholo krijgt echter het geflirt van Almaviva en Rosine door en stuurt Figaro en Almaviva het huis uit. Bartholo is in het begin van het vierde en laatste bedrijf zo bang om Rosine te verliezen dat hij besluit om dezelfde nacht nog te gaan trouwen met Rosine. Door een slim, gemeen spelletje met een brief weet hij Rosine te overtuigen dat Lindor (Almaviva) een bedrieger is en wint hij haar voor zich. Het meisje is ontroostbaar en bekent dat zij die nacht door Lindor en Figaro ‘gekidnapt’ zal worden. Bartholo gaat weg uit het huis om versterking te gaan halen. Als hij weg is verschijnen Figaro en Almaviva aan het slaapkamerraam van Rosine en dringen binnen. Hij legt uit hoe de vork in de steel zit. Vervolgens komen de notaris en Bazile binnen. Slechts een zak met geld is nodig om Bazile, die eigenlijk getuige zou zijn bij het huwelijk van Bartholo en zijn pupil, te laten getuigen bij het huwelijk van de graaf en Rosine. Bartholo komt vervolgens binnen, witheet, en komt tot de voor hem verschrikkelijke ontdekking dat zijn voorzorgsmaatregelen (précautions) totaal nutteloos zijn geweest.
The following company begins again with the next entry of the Count's house Bartholo that the situation will ever be weirder. With Figaro he doktert the plan to enter as a student of the music teacher Don Bazile. Almaviva says Bazile is sick and that he will replace him. Figaro then arrives to shave Bartholo and Rosine to lure him away. Rosine and the count just a moment just as Don Bazile appears on the scene again. Scuffle, but a bag of money from the Count Almaviva offers a solution; He still occurs but as being sick. However Bartholo gets flirted Almaviva and Rosine and by Figaro and Almaviva sends the house. Bartholo in the beginning of the fourth and final act so afraid to lose Rosine he decides to marry same night with Rosine. By convincing a smart, common game with a letter which he knows Rosine Lindor (Almaviva) is a cheater and he wins her over. The girl is inconsolable and confesses that those night Lindor and Figaro 'kidnapped' will be. Bartholo goes out of the house to fetch reinforcements. If he Figaro and Almaviva loves appear at the bedroom window of Rosine and penetrate. He explains how the fork in the stem. Then the notary and Bazile enter. Only one bag of money needed Bazile, which would actually be a witness at the wedding of Bartholo and his pupil, to witness the wedding of the Earl and Rosine. Bartholo then comes in, white-hot, and come to him for the terrible discovery that his precautions (Precautions) have been totally useless
Verhaaltechniek
Het boek geeft de volledige theaterteksten van het stuk Le barbier de Séville en dit is dan ook erg duidelijk te zien aan de opbouw van het verhaal. Tussen de stukken tekst van de spelers staan aanwijzingen voor het spelen van het stuk.
Het verhaal speelt zich af in de straat waar dokter Bartholo woont en in het huis van de eerder genoemde dokter. Er is dus weinig diversiteit van plaats van spelen. Dit is echter gemakkelijk te verklaren: bij een toneelspel is het niet mogelijk om allerlei verschillende plaatsen uit te beelden; elke keer dat de speelplaats verandert, zal ook het toneel veranderd moeten worden, wat veel tijd (en geld!) kost.
Le barbier de Séville speelt zich af in de tijd waarin het geschreven is; de 18e eeuw. Dit is voor het verhaal zeer belangrijk, omdat Beaumarchais juist zijn eigen tijd belachelijk wil maken.
story Technique
The book gives the full texts of the theater play Le Barbier de Seville and this is very clear to see the structure of the story. Among the pieces of text of the players are instructions for playing the piece.
The story takes place in the street where Dr. Bartholo lives and in the house of the aforementioned doctor. There is little diversity playground. However, this is easily explained: when a play is not possible to represent all sorts of different places; each time the play is changing, the stage will also be changed, which takes a lot of time (and money!).
Le Barbier de Seville takes place in the time in which it was written; the 18th century. This is the story very important because Beaumarchais just wants to ridicule his own time.
Thematiek
De ondertitel van dit stuk, La précaution inutile, komt goed tot zijn recht in dit stuk. Beaumarchais wil laten zien dat het nemen van voorzorgsmaatregelen niet altijd helpt; er kan van alles misgaan en mensen zijn makkelijk om te kopen. Het omkopen van mensen was in die tijd echter geen schande, het was een goed gebruik.
Theme
The subtitle of this piece, La précaution inutile, comes into its own in this piece. Beaumarchais wants to show that taking precautions not always help; anything can go wrong and people are easy to buy. However bribing people at that time was not a shame, it was a good use.
Plaatsing in de literatuurgeschiedenis
Het werk is gepubliceerd in de 18e eeuw, een zeer bewogen eeuw. Maar ook een eeuw van de filosofie. Ook het toneel is hierdoor beïnvloed geraakt. De meeste prozaschrijvers in de achtiende eeuw zijn dan ook filosofisch geöriënteerd.
Beaumarchais heeft zich laten inspireren door Diderot. Voornamelijk de stukken Le fils naturel en Le père de famille zijn van grote invloed geweest op de stukken die Beaumarchais heeft geschreven. Beaumarchais hangt overal een beetje tussen in en pikt van alles wat mee; hij kan niet tippen aan de humor van Molière en gebruikt niet zoveel en diepgaande filosofie in zijn stukken zoals Montesquieu en Diderot.
Placement in literary history
The work is published in the 18th century, a very eventful century. But a century of philosophy. The stage is thus influenced hit. Most prose writers in the eighteenth century are therefore philosophically oriented.
Beaumarchais was inspired by Diderot. Mainly the pieces Le fils naturel and Le père de famille been a major influence on the documents wrote Beaumarchais. Beaumarchais everywhere hangs somewhere between in and stole everything it; He can not match the humor of Moliere and not used much and profound philosophy in his pieces such as Montesquieu and Diderot.
Beaumarchais; een korte biografie
Op 24 januari 1732 wordt Beaumachais geboren als Pierra-Augustin Caron. Zijn vader was klokkenmaker en dit zorgde er dan ook voor dat hij zijn zoon op zijn dertiende van school haalde om hem ook het vak eigen te maken. Nog geen tien jaar later doet hij een belangrijke ontdekking: het echappement (het deel van een klok dat deze regelmatig laat lopen). Dit verschafte hem toegang tot het Hof.
In 1756 trouwt hij met Madame Franquet en neemt hij de naam Beaumarchais aan. Deze naam komt van een leengoed van zijn vrouw. Zijn vrouw overlijdt echter na een jaar. Door zijn muzikale gaven weet hij vervolgens een aanstelling te krijgen als muziekleraar aan het hof van Lodewijk XV. Vervolgens zit het hem weer mee en koopt hij zich het adelschap in.
Zijn carrière als toneelschrijver begint in 1767. In dat jaar schrijft hij Eugénie. Het is een zwaarwichtig, morealiserend melodrama. In het voorwoord van dit stuk geeft hij zijn mening over het toneel. Drie jaar later gaat zijn tweede, even onsuccesvolle, stuk Les Deux Amis in première.
Door een twist over het nalatenschap van zijn beschermheer verliest hij veel tijd en geld, maar nog belangrijker: zijn burgerrechten. Constant is hij op de vlucht, maar toch heeft hij tijd om een toneelstuk te schrijven. In februari 1775 verschijnt het succesvolle stuk Le barbier de Séville.
Na die tijd wint hij nog een rechtszaak en kan hij zich volledig storten op de literatuur. Eindelijk krijgt hij ook zijn stuk Le Mariage de Figaro door de censuur in 1784. Hij trouwt opnieuw en belandt een tijdje later weer een paar dagen in de cel en maakt nieuwe vijanden. Tijdens de Franse revolutie wantrouwt men hem. Beaumarchais vlucht, maar zijn familie wordt gevangen gezet en zijn bezittingen verkocht.
Beoordeling
Le barbier de Séville is een bewogen stuk met veel humor. Dit maakt het geheel goed leesbaar. Beaumarchais is er zeker in geslaagd om een goed toneelstuk te schrijven met allerlei verschillende elementen erin.
Het doel van Beaumarchais, duidelijk maken dat voorzorgsmaatregelen niet altijd alles kunnen ondervangen, komt zeer duidelijk in dit stuk naar voren. De ene keer werkt het in het voordeel van de sympathisanten van het stuk, de andere keer in het nadeel in het nadeel van de ‘slechterik’. Voor Bartholo loopt het uiteindelijk dan ook slecht af.
Het verhaal is realistisch geschreven, wat zorgt dat het goed te volgen is. Dat is ook nodig; het is een oud stuk. Door de ouderdom van het stuk worden ook woorden gebruikt die voor ons nu archaïsch zijn en gebruikt Beaumarchais constructies die ons vreemd zijn. Beaumarchais beschrijft niet veel ruimten, maar de kleren van de hoofdpersonen en aanwijzingen voor het spelen van het stuk zijn zeer veel en uitgebreid aanwezig. Dit laat de lezer aan de ene kant vrij om zich een voorstelling te maken van de vertrekken, maar kadert dit wel in door de personages duidelijk te beschrijven.
Dit stuk is het zeker waard om ook nu nog gelezen te worden. De thematiek is niet verouderd en ook wij hebben er nog dagelijks mee te maken. Dit stuk zal nooit verjaren en bevat daarnaast ook humor wat het een zeer interessant en leuk stuk maakt.
Beaumarchais; a short biography
On January 24, 1732 Beaumachais is born Pierra-Augustin Caron. His father was a clockmaker and this made therefore that he took his son on his thirteenth school also it's own box. Less than ten years later, he makes an important discovery: the escapement (the portion of a clock that it regularly napping). This gave him access to the Court.
In 1756 he married Madame Franquet and he assumed the name Beaumarchais. This name comes from a fief of his wife. However, his wife dies after a year. Through his musical gifts he then manages to get an appointment as music teacher at the court of Louis XV. Then about with him again and he buys into the nobility shelf.
His career as a playwright began in 1767. In that year he wrote Eugénie. It is a ponderous, morealiserend melodrama. In the preface to this piece, he gives his opinion on the scene. Three years later, his second, equally unsuccessful, piece Les Deux Amis premiere.
By a twist on the legacy of his patron, he loses a lot of time and money, but more importantly, his civil rights. He is constantly on the run, but he still has time to write a play. In February 1775 appears successful play Le Barbier de Seville.
After that time he wins a lawsuit and he can fully delve into the literature. At last piece he gets Le Mariage de Figaro by censorship in 1784. He married again and lands a little while later a few days in jail and make new enemies. During the French Revolution it distrusts him. Beaumarchais flight, but his family is put captured and sold his belongings.
Rating
Le Barbier de Seville is a moving piece with a lot of humor. This makes it entirely legible. Beaumarchais's certainly managed to write a good play with many different elements in it.
The purpose of Beaumarchais, make it clear that precautions can not always overcome everything, is very clear in this piece forward. At one time it works to the advantage of the supporters of the piece, the other time to the detriment to the disadvantage of the "bad guy". For Bartholo runs eventually also badly.
The story is realistically written, which makes it easy to follow. This is also necessary; it is an old piece. By the age of the piece are also used words that are now archaic to us and used Beaumarchais structures that are foreign to us. Beaumarchais describes not much space, but the clothes of the main characters and instructions for playing the piece is very much present and expanded. This allows the reader to one side is free to make a presentation of the rooms, but it fits well in to clearly describe the characters.
This piece is worth it to also be read now. The theme is outdated and we have to deal with daily. This piece will also never be forfeited and contains humor which makes it a very interesting and fun piece.
Maak jouw eigen website met JouwWeb